Er zijn veel mensen voor haar bij de paspoortcontrole, maar de rij gaat snel en ze kan snel doorlopen naar de douane, waar ze gelukkig ook niet lang hoeft te wachten.
Onderweg naar de gate wordt het stil op Schiphol. Nerveus wriemelt ze met de band van haar rugzak wanneer ze de lege bankjes ziet. Ze checkt de tijd; nog een uur voordat het boarden begint. De grote wijzer op de klok tikt langzaam voorbij. Eén voor één sijpelen er andere reizigers voorbij, maar lang niet genoeg om een heel vliegtuig te vullen. Yume zet haar koptelefoon op om zich af te sluiten. Het liefst zou ze nog in bed liggen en het idee dat ze onbedoeld oogcontact kan maken met de andere mensen geeft haar een ongemakkelijk gevoel.
Wanneer het uur eindelijk om is, roept een robotstem om dat het tijd is om te boarden voor de priority en businessclass, en daarna voor de overige reizigers. Een kale, gelige man scant Yume’s boarding pass. Iets in zijn gezicht schrikt haar af, dus ze richt haar blik snel op de grond. De man geeft haar ticket terug, maar houdt het papiertje iets te lang, iets te stevig vast, waardoor Yume even opkijkt. Hij kijkt haar aan, met zijn kleine, ronde ogen, en laat los. Yume struikelt een paar stappen naar voren en loopt dan snel via de slurf het vliegtuig in.
Ze heeft een stoel bij het raam. Er gaat iemand naast haar zitten, maar die bedenkt zich en staat weer op. Yume kijkt naar buiten.
Het vliegtuig draait de landingsbaan op en versnelt. De neus kantelt omhoog en dan zijn ze los van de grond. De wereld verkleint en verandert in water. Rijen aan windmolens springen op uit de golven. Ze spellen een woord: Yume. Ze duiken weer kopje onder zodra ze wil checken of ze het goed zag. De zee kleurt alle kleuren van de regenboog en springt vrolijk omhoog in een poging haar hand op het raampje aan te raken. Ze schudt haar hoofd, maar de golven blijven het proberen.
De cabin crew komt langs met een mueslireep en een flesje water. De reep is niet lekker, maar zorgt ervoor dat de kleuren weer kloppen en de golven kalmeren. Weer windmolens in het water, maar sommige wijken af. Een schip helpt een omgevallen molen overeind zodat de wieken verder kunnen draaien en hun luchtdeeltjes richting het vliegtuig kunnen sturen. Het vliegtuig trilt ervan.
Het schip kijkt omhoog en het vliegtuig rolt snel zijn buik ernaartoe om het oogcontact te verbreken.
Golven varen door de lucht en schepen laten strepen condens achter in het bewolkte water. De witte strepen komen samen tot aarde. Terrein genereert kriskras over elkaar, tot het uiteindelijk losgetrokken wordt en de breuklijnen tot steden uitgroeien.
Platte melkpakken die lijken op kassen liggen op hun zij midden in de stad en dunne mosjes doen alsof ze bossen zijn. Voorzichtige heuvels kruipen omhoog in nieuwe weilanden. Mieren kruipen langzaam in nette rijen over paadjes tussen de mosjes door.
Weer een stad.
Zonnepanelen seinen omhoog door het zonlicht te weerkaatsen, een teken voor het vliegtuig wat Yume niet kan lezen.
Wolken vormen zich boven haar hoofd, op hetzelfde moment dat bomen zich vermenigvuldigen onder haar voeten. De heuvels worden groter en de mieren kruipen sneller. Mieren veranderen in auto’s die met veel kabaal langsdenderen.
Met de tijd die langzaam terug tikt, is de vlucht over voordat hij begint.
Een tunnel met op elkaar gestapelde mensen brengt Yume naar haar volgende vliegtuig.
Dit toestel is groter en voller, en ze heeft geen stoel bij het raam meer. Na een maaltijd (lunch? Ontbijt?) valt ze in een onrustige slaap
met
vreemde
dromen.
Beelden flitsen voorbij
te snel om uit te maken,
behalve de kale man bij de gate op schiphol,
die steeds opnieuw voorbij komt.
Yume schrikt wakker wanneer het vliegtuig de grond raakt in Muri.
Om haar heen reiken wolkenkrabbers tot hoog in de lucht, met grote advertenties en tekst die ze niet kan lezen. Up-tempo muziek en stemmen die ze niet kan verstaan klinken uit speakers van alle kanten.
Yume ademt diep in en uit. Op naar haar hotel.